ATLANTYDA – wystawa Jarosława Grulkowskiego

Wspólnie z Akademią Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu zapraszamy na wystawę “ATLANTYDA” Jarosława Grulkowskiego. Wernisaż odbędzie się w sobotę 11 marca br. o godz. 18:00 w Galerii Refektarz Krotoszyńskiego Ośrodka Kultury. Wstęp wolny!

Kuratorką wystawy jest Dorota Miłkowska.

Jarosław Grulkowski pozwala nam oglądać Atlantydę z różnych odległości – widziana ze znacznego dystansu przypomina lądolód zbudowany z wypiętrzających się ku górze potężnych, lodowych ostrosłupów. Ich groźne sylwetki odbijają się w idealnie gładkiej tafli wody, a zdwojony w ten sposób obraz potęguje wrażenie niegościnności miejsca.

Innym razem patrzymy na wyspę z góry, być może oczyma pasażera maszyny podchodzącej do lądowania. Z tej perspektywy jest ona tak samo piękna, jak i niebezpieczna – wąskie lodowe (lub skalne) półki pokrywające jej powierzchnię budzą niepokój. Czy uda się na nich bezpiecznie wylądować?

UTOPIA

Dorota Miłkowska

Na kartach historii świata pisanej przez człowieka co pewien czas pojawiają się opowieści o miejscach szczęśliwych, w których ludzie żyli w dostatku, doświadczając sprawiedliwości i społecznego ładu. Niektóre z nich ulokowane były na wyspach: jak opisana przez Platona starożytna Atlantyda i jej młodsza siostra Utopia, będąca dziełem renesansowego umysłu. Wśród wysp w pewnym sensie idealnych znaleźć by się mogła jeszcze Cytera, którą powołał do istnienia na swych obrazach Jean Antoine Watteau, opierając się na literackim pierwowzorze stworzonym przez Florenta Cartona Dancourta (który z kolei inspirował się greckim mitem o miejscu narodzin Afrodyty). Pod koniec XIX wieku tęsknota za krainą wszelkiej obfitości zaowocowała mitem ziemi obiecanej, za jaką wielu Europejczyków uważało Amerykę Północną.

Ile w każdym z tych archetypicznych miejsc obietnicy lepszego życia, a ile złudnej nadziei? Wrocławski artysta wydaje się nie mieć wątpliwości. „Opisywana” przez niego w serii rysunków Atlantyda nie wygląda na miejsce przyjazne człowiekowi (paradoksalnie podobne wrażenie miała wywoływać Utopia – Tomasz Morus wyobrażając ją sobie notował: „Wyspa jest w środku szeroka na dwieście mil (…), ale zwęża się ku obu końcom”, do jej wnętrza prowadzić miał kanał, „znany tylko tubylcom, więc gdyby ktoś obcy wpłynął do zatoki bez jednego z ich pilotów, naraziłby się na wielkie niebezpieczeństwo rozbicia statku.”).