Matka z czerwoną plamką prosi o adopcję [GALERIA, WIDEO]

– To tutaj. Zapraszam – mówi. I nagle, przez drewnianą leciwą bramę, wchodzimy w magiczny świat. Stary ogród. Stare grusze, jabłonie. Trawa po pas kontrastuje z mijanymi przed chwilą przystrzyżonymi do milimetra trawnikami. Zapach od dzieciństwa niesmakowanych odmian papierówek zwala z nóg. –Jestem absolwentem mieleckiego liceum, magistrem inżynierem trzech specjalności z dyplomami kilku uczelni, ale ze względu na swoją pasję ukończyłem jedyne w Polsce Technikum Pszczelarskie w Pszczelej Woli koło Lublina. Z czego jestem nie mniej dumny niż z dyplomów – z uśmiechem rozpoczyna swoją opowieść pan Jerzy.

Ubiera się jednocześnie w strój pszczelarza. Bierze dymiarkę. Do pasieki, składającej się z dziesięciu uli, idziemy ścieżką wydeptaną w rosłej trawie. –  Nie koszę. Nie zbieram spadłych owoców, żeby pszczoły miały jak najwięcej pożytku. Trzeba trochę podymić. Pszczoła nabiera wtedy miodu i nie żądli. Hoduję bardzo przyjazną i miodną odmianę linii Buckfast. Wyhodował ją w ubiegłym wieku w Anglii mnich – brat Adam. Dostał za to od królowej brytyjskiej Elżbiety tytuł szlachecki – informuje pan Jerzy.    

– Nie, nie jestem zawodowcem. Żyję z emerytury, a pszczelarstwo to dla mnie więcej niż hobby – kontynuuje pan Jerzy. Z transportówki – przenośnego pudełka z ramkami – wyjmuje jedną z nich. – To jest tak zwana ramka wielkopolska. Ma oczka o rozmiarze pięć i cztery dziesiąte milimetra, czyli typowy rozmiar komórki pszczelej dla magazynowania miodu.

– Może znajdziemy matkę – informuje. Brzęczenie narasta.  Wyjmuje pierwsza ramkę, drugą, trzecią. Wreszcie jest. Od razu rzuca się w oczy rozmiarem i czerwona plamką. – O jaka grubiutka. Jeszcze będzie czerwić, a ma w sobie około ośmiu milionów plemników. Pszczelarze po dwóch, trzech sezonach wymieniają matkę  – informuje pan Jerzy. Po prezentacji sprawnie chowa ramkę z matką. Zamyka ul.

– Wręcz przeciwnie. W tym roku w naszym rejonie brakowało pożytku. Jak wspomniałem, wiosna była zimna. Pszczelarze zbierali wcześniej średnio około dziesięciu kilogramów miodu z ula, a tym roku ledwie trzy. Większość z nas musiała dokarmiać pszczoły. Od kilku lat my, pszczelarze, widzimy znaczny wpływ zmian temperatury na prawidłowe funkcjonowanie rodzin pszczelich. Szczególnie w okresie wiosennym, kiedy zimno jest do połowy maja. Pszczoły nie rozwijają się tak, jak powinny – odpowiada pan Jerzy. – Prawidłowo już w  marcu powinien nastąpić rozwój pszczoły, gdy kwitną derenie i leszczyny, które są pierwszym pożytkiem białkowym. A jeśli jest zimno i nie ma białka, to pszczoły się nie rozwijają. W tym roku pierwszy miód odwirowałem pod koniec maja, co się rzadko zdarza.

– Tak – bez wahania odpowiada pan Jerzy. – Zmiany klimatu spowodowane są  przede wszystkim zanieczyszczeniem środowiska naturalnego, miedzy innymi  wzrostem ilości dwutlenku węgla. Niekorzystne zmiany dotykają nas bezpośrednio. Chmura z kwaśnym deszczem nie zna granic regionalnych. Tę znad Krakowa wiatr przynosi do nas. Kwaśne deszcze negatywnie wpływają na rośliny, na zapylacze, na pszczołę miodną szczególnie. W efekcie zawirowań temperatury następuje nałożenie się kwitnienia roślin, co ma fatalne skutki. Wyselekcjonowanie miodów, tak zwanych odmianowych, z określonych roślin staje się wtedy niemożliwe. Jeśli jednocześnie kwitnie akacja, rzepak i mniszek lekarski – to już mamy pomieszanie pożytków. Kiepski urodzaj w sadownictwie, rolnictwie, słabe pożytki, wysokie ceny na produkty rolne, owoce, warzywa – to kolejne skutki zawirowań klimatycznych.

– Są to bardzo trudne zadania, ale na pewno trzeba ograniczyć zanieczyszczenie środowiska, emisję dwutlenku węgla. Dwutlenek węgla sprawia, że niektóre rośliny kwitną nie w porę, a niektóre pozbawione są wartości odżywczych.
U nas rolnictwo nie jest tak rozwinięte jak na zachodzie Polski, gdzie nawozy sztuczne i środki ochrony roślin są używane częściej, a są one szczególnie groźne dla zapylaczy.  Co ciekawe – w Niemczech czy we Francji zabroniono używania w rolnictwie tak zwanych neonikotynidów, niezwykle inwazyjnych środków chemicznych, które co prawda chronią nasiona roślin, ale niszczą owady, w tym pszczoły. Środki  te sprawiają, że pszczoły giną. Pszczelarze w Polsce walczą o wprowadzenie zakazu stosowania neonikotynidów. Pochwalę się, że kilkuset pszczelarzy z naszych okolic podpisało petycję do prezydenta Przemyśla w sprawie planowanych oprysków zwalczających komary w mieście i wzdłuż Sanu. Opryski zakłóciłyby funkcjonowanie wszystkich pasiek
w okolicy. Na szczęście prezydent przychylił się do naszych sugestii – z zadowoleniem konstatuje pan Jerzy.

– Każdy z nas może pomóc pszczołom, czy zapylaczom– odpowiada pan Jerzy. – Zastanówmy się czasem, czy musimy nasze trawniki kosić do zera? Może warto pomyśleć o sianiu trawników kwietnych. Są dostępne gotowe mieszanki nasion. Będą cieszyć oko, a jednocześnie stanowić pożytek dla owadów zapylających. Może warto zasadzić stare, rodzime odmiany jabłoni, grusz, wiśni, czereśni, krzewów owocowych, zamiast obcych na naszym terenie cyprysów, które zawierają związki chemiczne niekoniecznie korzystne dla człowieka w jego otoczeniu. Może zamiast nich warto pomyśleć o kalinach, lipach, akacjach? Poza tym nie korzystajmy – zarówno w przydomowych obejściach, jak i na chodnikach i parkingach  marketów–  z środków chemicznych do usuwania chwastów czy trawy. One nie tylko niszczą roślinę do korzenia, wsiąkając w glebę, w wody opadowe, gruntowe, ale naniesione na powierzchnię parkingu czy gospodarskie obejście na butach dostają się do  naszych domów, mieszkań. A pamiętać trzeba, że najczęściej inwazyjne środki chemiczne do wypalania roślin są rakotwórcze – przestrzega pan Jerzy.