Pogodomy se po ślonsku. Łostuda z wymuldanym kałguminym

Opinie publikowane w naszym serwisie wyrażają poglądy osób piszących i nie muszą odzwierciedlać stanowiska redakcji

Żodyn, choćby sie „wetnył” (założył) ło hołda „złociokow” (złotych monet) niy zgodnie, wiela ludzi kerych „trefiył” (spotkał) wcora w „konzomie” (sklepie), kinie, kościele abo „bance” (tramwaju), miało „cudze” (obce) serce, puco, „gnaty” (kości), konsek „ślypka” (oka) abo skora. Żyjom łoni beztoż, bo dobre ludzie po śmierci dowajom jym swoje „tajle” (części), a dochtory poradzom to „szafnońć” (zrobić) doporzondku.

Co komu po sercu abo pucach na drugym świecie?

Przipodo dziyń transplantacje i choć to niy do wiary, już w 1900 roku na Ślonsku przeszczypiali ludziom skora. Moj prastarzik Wicek i starziki (bo tych pamiyntom) wiedzieli, że idzie wymiynić „wylajerowany” (rozklekotany) „kuglager” (łożysko) abo „brusiek” (ostrze) w maszynce do „kronżania” (szatkowania) kapusty. Ale tego, żeby wymiynić cośik w cowieku, niy poradziyliby „spokopić” (zrozumieć). Mamulka (miała rozrusznik serca) i tatulek już to wiedzieli i chcieli po swoji śmierci łoddać do przeszczypu to, co sie nadowało. Ale mieli już swoje lata, a jo niy poradziyłach jym pedzieć, że som za starzi. Toż wypisalimy „cetliki” (kwitki, kartki) i wraziyli je do legitkow „pynzjonistow” (emerytów). Bo co komu po sercu abo pucach na drugym świecie? Psinco. A i tak familjo do nos spolić.

Zgłoś naruszenie/Błąd