Zaczynał od trenowania siatkówki w klasie sportowej szkoły podstawowej w Lublinie. Potem był MKS Lublin i praca pod kierunkiem Stefana Zawadzkiego. Następnie SZS AZS Lublin z trenerem Andrzejem Welczem, bratem słynnego Jerzego Welcza. Inaczej mówiąc, siatkarskie początki Remigiusza Misztala to klasyczne, lubelskie korzenie wielu zawodników Avii Świdnik.
Remigiusz Misztal zdradzał nieprzeciętny talent od pierwszych lat przygody z siatkówką. Mistrzostwa Polski Szkół Podstawowych młodzików – tytuł najbardziej wszechstronnego zawodnika i powołanie na zgrupowanie centralne do Gdańska Oliwy. Czwarte miejsce w Polsce drużyny juniorów młodszych na mistrzostwach Polski w Warszawie, chociaż grali z rywalami o rok starszymi. Cały czas powołania na zgrupowania kardy i mecze, bądź turnieje międzynarodowe.
– Nigdy nie miałem wakacji jak inni. Oni na wypoczynek, ja na zgrupowanie kadry, bądź AZSu. Wszystko to procentowało zdobywaniem kolejnych umiejętności, ale też odbierało sporą część dzieciństwo. Z drugiej strony nobilitowało, budowało poczucie wartości i ustawiało do życia. Mobilizowało, żeby nie podpaść. O niesubordynacji trenerzy natychmiast zawiadamiali szkołę i kuratorium. Kolega, bardzo dobry zawodnik, został wydalony ze zgrupowania za spóźnianie się na śniadanie. Wystarczyły dwie, trzy minuty spóźnienia i słyszało się: pociąg już odjechał, śniadania nie dostaniesz. Do tej pory punktualność jest dla mnie najważniejsza – opowiada R. Misztal.
W 1979 roku przyszedł czas na najważniejszą imprezę wieku młodzieżowego, spartakiadę młodzieży, w czasie której SZS AZS reprezentował całą Lubelszczyznę. Skromni chłopcy z Lublina wygrali 2:1 z Warszawą i zdobyli brązowy medal, a Remigiusz Misztal tytuł najlepszego atakującego. Potem został kapitanem reprezentacji Polski juniorów. Wtedy zainteresowały się nim drużyny najwyższej wówczas klasy rozgrywkowej, czyli I ligi. Trafił do Hutnika Kraków, z którym zdobył brązowy medal Mistrzostw Polski. Dopadło go jednak zagrożenie służbą wojskową, której, jak większość chłopaków w tym czasie, wielkim amatorem nie był. Spotkał w Lublinie Krzysztofa Lemieszka, znanego sobie z MKS Lublin, wówczas zawodnika Avii, który powiedział mu: Remek, chodź do Świdnika. Budują młody, mocny zespół. Waldemar Grzegorczyk, kolega z czasów spartakiady dołożył: Ponoć z Avii idzie do wojska tylko ten, kto chce. Nie wiadomo jakim sposobem, okazało się to prawdą.
– Prezes Jerzy Miciul ucieszył się z mojego powrotu na Lubelszczyznę. Trenerami zespołu byli Jerzy Miszczuk i Jan Krasnopolski. Powstał zespół, w którym panowała bardzo dobra atmosfera. Z Częstochowy wrócił Konrad Dobrowolski. Grali jeszcze doświadczeni, pamiętający „złotą” drużynę Tomka Wójtowicza i Leszka Łaski, Leszek Sowiński i Mietek Rzędzicki, którzy tworzyli kręgosłup zespołu i jego ducha. Wspaniały wkład wnieśli również bracia Dariusz i Sławek Kurkowie. Był Marek Herda, młody chłopak, szykowany na rozgrywającego, który jednak wybrał inną drogę życiową i został anglistą. W składzie znaleźli się także Jacek Kamiński, Konrad Dobrowolski, Waldek Grzegorczyk, Krzysztof Lemieszek, Rysiek Mazurek, Mariusz Semeniuk, Mirek Stefanowicz. W sezonie 1982/83 zdobyliśmy dla Świdnika upragniony awans do I ligi wspomina Remigiusz Misztal.
Remigiusz Misztal umawiał się z władzami klubu na dwuletnią umowę, ale został na dłużej.
– Rozmowy z Jerzym Miciulem, Witoldem Czerniakiem i Radosławem Rubajem, żeby broń Boże niegdzie nie wyjeżdżać, bo tu rodzina …no, jak to rozmowy. W tamtych czasach najbardziej przyciągała atmosfera świdnickiej siatkówki. Byliśmy tu celebrytami. Całe miasto żyło wydarzeniem, jakim był mecz pierwszoligowy. Ci, którzy nie zmieścili się w hali okupowali okoliczne lokale z piwem, co jakiś czas wysyłając umyślnego, żeby sprawdził wynik. W 1983 roku zajęliśmy czwarte miejsce w Pucharze Polski. W drodze do finałów pokonaliśmy Hutnika Kraków, a grupie finałowej graliśmy z Gwardią Wrocław, Legią Warszawa i Płomieniem Milowice. Same ówczesne potęgi. A czasy były ciężkie, bo przecież stan wojenny i lata krótko po nim. Największym dla mnie batem motywacyjnym był siedzący na ławce sąsiad czy ktoś na ulicy pytający: no i jak tam, wygraliście czy przegraliście? Przed każdym trzeba było się tłumaczyć. Nie było tak, że po meczu wsiadasz w maluszka, wyjeżdżasz do domu, do Lublina i tam nikt cię nie zna. Trzeba było wygrać, bo inaczej nie powiedzieli ci pod blokiem dzień dobry. Paradoksalnie, pod tym względem lepiej było grać w II lidze: wygraliście? A to fajnie. W I lidze, nawet jak przegraliśmy z mistrzem Polski: przegraliście? A to dziady – śmieje się R. Misztal.
Po chudych latach, kiedy Avia walczyła znowu w II lidze, ocierając się o awans, przyszedł sezon 1990/91. Pod wodzą Mieczysława Rzędzickiego i Janusza Kostrzewy Avia po raz ostatni, jak do tej pory, wróciła do najwyższej klasy rozgrywek. Remigiusz Misztal, Sławomir Kurek, Mirosław Stefanowicz i Krzysztof Lemieszek, z najmłodszych przeszli do grupy najstarszych zawodników zespołu. W dodatku drużyna stała się po raz pierwszy w dużej części złożona z „rdzennych” świdniczan: Stefanowicz, urodzony w Zamościu, ale od juniora w Avii, Janusz Kostaniak, Tomasz Dzirba, Tomasz Wierzbicki, Maksymilian Chadała,
Koniec kariery przyszedł dla Remigiusza Misztala w 1991 roku. Kontuzja kolana, ale też zmieniające się realia polityczne i gospodarcze sprawiły, że stary, peerelowski model organizacji i finansowania sportu zaczął pękać. Trzeba było wziąć się do innej roboty, bo małżeństwo, małe dziecko. Wybrał handel.
Pozostaje pytanie czego zabrakło Avii z lat 80., żeby zabłysnąć tak, jak poprzednicy z wcześniejszego dziesięciolecia, chociaż warunki materialne i atmosfera w zespole były dobre?
– Zabrakło zawodników, którzy graliby na poziomie reprezentacyjnym i pociągnęli zespół za sobą. Wcześniej byli to Wójtowicz i Łasko. Ale za naszych czasów nie było szansy na pozyskanie takich. Gwardia Wrocław – milicja. Legia Warszawa – wojsko. Inne kluby z czuba tabeli miały poparcie kopalni albo huty. Nie mogę powiedzieć, że Avia była biednym klubem. Jednak w wyborze barw klubowych przeważały często pozasportowe argumenty. Mieliśmy swoje atuty: wszechstronność, zgranie, zespołowość, ale w decydujących momentach meczów, w nerwowych końcówkach setów, jak w finałach Pucharu Polski decydującą rolę odgrywali reprezentanci, którzy potrafili z zimną krwią, bez zwalniania ręki, uderzyć ostatnią piłkę – podsumowuje Remigiusz Misztal.
Na zdjęciu: Drużyna, która wywalczyła awans do I ligi w sezonie 1990/91. Od lewej stoją: Mirosław Stefanowicz, Wojciech Samoszuk, Tomasz Dzirba, Tomasz Wierzbicki, Mariusz Kowal, Waldemar Grzegorczyk, Sławomir Kurek, trener Janusz Kostrzewa.
W dolnym rzędzie od lewej: Maksymilian Chadała, Krzysztof Lemieszek, Remigiusz Misztal i Janusz Kostaniak.
Last modified: 3 listopada, 2022
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS