Z pozoru jest to bój o rząd dusz, o dominację i władzę. W istocie jest to spór o rację stanu. Czyli o przyszłość państwa. Co kieruje poszczególnymi ludźmi, tego nie wiem. Na ogół jest to kariera, indywidualne interesy, wygoda. Ale czasem bywają i przekonania. I te są groźne, gdy sprowadzają się do poglądu, że Polska dawno już przegrała swój los i nie nadaje się do samostanowienia. Że jest za mała i za słaba, aby dotrzymać kroku światowym potęgom, a więc że powinna zrzec się suwerenności i podporządkować jakiejś „większej całości”, bo tylko w jej łonie przetrwa. Dzisiaj jest to UE, choćby i zdominowana przez Niemcy. Ale co tam! Przecież nawet drapieżne Niemcy są lepsze od barbarzyńskiej Rosji. Takie myślenie jest jednak zabójcze. A ci, którzy tak uważają – z poczucia niższości i kompleksów, z woli awansu do „wyższego świata”, z ojkofobii, czyli nienawiści do własnego pochodzenia – muszą wiedzieć, że założony przez nich cel nie skończy się sielankowym czy choćby neutralnym „roztopieniem się” w potężniejszej cywilizacji, lecz dotkliwą podległością wobec niej i zniewoleniem. Jeśli nie chce się być niewolnikiem, trzeba mieć własne państwo. Wydawałoby się, że to truizm, a jednak nie dla wszystkich –
— tak, w rozmowie z Jackiem Karnowskim, pisarz, tłumacz i kawaler Orderu Orła Białego Antoni Libera, odpowiada na pytanie, o co toczą się polskie spory, które nasiliły się szczególnie mocno po 2005-ym roku. Wywiad ukazał się w tygodniku „Sieci” (numer wciąż w kioskach).
Zapytany, czy Polska ma potencjał na niezależność i osobność, i czy może tworzyć własną cywilizację, Antoni Libera stwierdza:
Według mnie jest to możliwe. Moi koledzy z „Teologii Politycznej”, Marek Cichocki i Darek Karłowicz, mówią mniej więcej tak: cywilizacyjnie nie jesteśmy ani wschodem, ani zachodem, ani północą, tylko… górą południa, bo bliżej nam do rzymskiego republikanizmu, niż do zachodniego oświeconego absolutyzmu, a zwłaszcza do bizantyjskiej satrapii. Ciekawy pogląd. Kto wie, może coś w tym jest? Ale może to dopiero zadanie do wykonania? Tak czy inaczej, warto drążyć ten pomysł. A jest po temu okazja: idea Międzymorza. Trzeba koniecznie pogłębiać relacje ze Słowacją, Czechami, Węgrami, Rumunią, Bułgarią aż po Italię i Grecję. Zdaję sobie sprawę z poważnych problemów i różnic, ale próbować trzeba. To może przynieść pozytywne skutki. A jeśli doszłaby jeszcze do tego potężna Ukraina, to owo mityczne „prawe płuco” Europy może stałoby się w końcu rzeczywistym tworem.
Jak podkreśla, Polska jest zbyt słaba, aby samodzielnie dać radę i Rosji, i Niemcom, i dlatego musi mieć wsparcie, ponieważ inaczej nie da się tego zbalansować:
Patrzę z nadzieją na Ukraińców, którzy pokazali niesłychaną determinację i odwagę. Można powiedzieć, że jest to prawdziwy akt założycielski tego państwa. Oczywiście w tym myśleniu jest wiele znaków zapytania, ale to naprawdę jest jakiś pomysł na równowagę w Europie. W przeciwnym razie tzw. koncert mocarstw, czyli głównie Niemiec i Francji przy wtórze Holandii i Hiszpanii (niegdysiejszych konkwistadorskich potęg!), będzie trwał dalej, aż wcześniej czy później te państwa zdominują nas na neokolonialny sposób.
Z kolei na pytanie, dlaczego Polska zawsze „przeszkadza”, dlaczego notorycznie o coś się ją oskarża i stawia do kąta, pisarz odpowiada:
Są co najmniej dwie przyczyny. Pierwotna: geopolityczna, i wtórna: propagandowa, polegająca na czarnym pi-arze, rozsiewanym metodycznie od ponad 250 lat, z jednej strony przez Rosję, a z drugiej przez oświeceniową Francję i urzędniczo-militarystyczne Prusy/Niemcy. Polska, odkąd przestała być mocarstwem gdzieś na przełomie XVII i XVIII wieku, stała się strefą złotej wolności, która zaczęła zawadzać autorytarnym, ekspansjonistycznym mocarstwom. My się nieraz chełpimy, że jesteśmy prekursorami republikanizmu i demokracji w Europie. To prawda, ale w tamtych czasach nie było to wcale atutem. Przeciwnie, wystawiało nas na agresję. To właśnie wtedy zrodził się ów czarny wizerunek Polski jako „zakały Europy” przeszkadzającej rozkwitać oświeconemu absolutyzmowi. Z biegiem czasu wizerunek ten zmienił się w stereotyp, który pokutuje do dzisiaj. Stereotypy w skali powszechnej są niezwykle niebezpieczne. W sprzyjających warunkach prowadzą do zbrodni. Znamy to z hitlerowskich Niemiec. Niestety UE, która oficjalnie walczy z wszelkimi stereotypami i je potępia, sama im ulega i bezmyślnie ich używa.
Te stereotypy wzmacnia i utrwala na świecie spora część polskiej inteligencji. Dlaczego to robi?
Wspominałem już o tym. Płynie to z głębinowych kompleksów i żądzy wkupienia się w łaski możnych tego świata. Ludzie, którzy to robią, rozumieją, że najtańszą, a na ogół po prostu jedyną dla nich kartą wstępu do „ekskluzywnego klubu” jest odcięcie się od własnych korzeni i ich totalna krytyka. Wydaje im się, że w ten sposób stają się prawdziwymi Europejczykami. W XVIII wieku w znacznej mierze była to magnateria, która w ten sposób chciała podtrzymać swoją pozycję i ogromne majątki, dzisiaj są to arywiści i nuworysze. Jak patrzę, na przykład, na takich światowców jak Cimoszewicz czy Miller, albo Biedroń czy Spurek, to przypomina mi się niezapomniana fraza z „Towarzysza Szmaciaka” Szpotańskiego: „Odkąd to dworem jest chałupa? / Patrzcie go: Szmaciak herbu Dupa!”. Te ich bezwstydne lansady, aby klepali ich po plecach ludzie pokroju Timmermansa czy Verhofstadta, i to sadzenie się na europejską elitę jest w istocie groteskowe, ale i niestety szkodliwe.
Autor „Madame” odnosi się także do faktu przyznania mu Orderu Orła Białego (ceremonia wręczenia odbyła się 3 maja b. r.).
W swoim wystąpieniu podczas uroczystości na Zamku Królewskim dałem do zrozumienia, że nie uważam, aby mi się ten order należał. Jest to oczywiście ogromny zaszczyt i „w duchu pokory” go przyjąłem, jestem jednak przekonany, że moje wątpliwości podzielaliby również moi rodzicie, których wychowaniu i naukom w znacznej mierze zawdzięczam tę godność. Gdyby mogli widzieć tę uroczystość, z pewnością nie posiadaliby się ze zdumienia, jakim cudem zostałem tak wysoko wyróżniony. Powtarzam: nie czuję się wystarczająco zasłużony.
Nie ma jednak w Polsce wyższego wyróżnienia, staranniej rozdzielanego. To nie jest przypadek.
Według mnie to odznaczenie powinno trafiać głównie do ludzi Czynu. Nazwiska godne tego orderu to Traugutt, Piłsudski, Paderewski, a także herosi epoki wojennej i powojennej. Oczywiście jest też domena Słowa, ale i tutaj są godniejsi, tacy jak Miłosz, Herling-Grudziński, Lem, Kołakowski i Herbert. Choć ten ostatni odznaczony został dopiero po śmierci. A z kolei tak wybitne osobistości jak Józef Czapski czy Paweł Hertz nie otrzymały tego orderu. Na szczęście można to jeszcze odrobić i będę o to zabiegał. Nie jest to z mojej strony „poza na skromność”. Naprawdę tak uważam.
W obszernym wywiadzie znajdą Państwo także bardzo ciekawe wspomnienia biograficzne i historyczne oraz refleksję nad współczesną cywilizacją. Polecamy!
CZYTAJ: Lombard Polska. Dziś jak na dłoni widzimy, że próbowano pozbywać się gigantów energetycznych. W dodatku na rzecz Rosji
Pur
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS