Fouché był spryciarzem i lawirantem, a uchodziło mu wiele, bo wiedza o jego wyczynach docierała do niewielu i z opóźnieniem. Tusk tego nie powtórzy.
Dlaczego poległa jedna lista? Najkrócej dlatego, że jej twórcy, promotorzy i obrońcy działali od skrajności do skrajności. Najlepszym przykładem Donald Tusk, działający w amplitudzie od szantażu i zastraszania do bombardowania miłością. Tak zresztą przewodniczący Platformy Obywatelskiej działa generalnie w polityce. Albo „wyprowadza”, wsadza do paki bądź straszy „sznurem i gałęzią pod ciężarem zgiętą”, albo odstawia melodramatyczny cyrk na miarę łez Szymona Hołowni ronionych nad konstytucją. W swoich działaniach Tusk, choć nie tylko on, bardzo przypomina Józefa Fouchégo, wieloletniego ministra policji, jakobina i termidorianina, a potem zażartego zwolennika cesarza Napoleona, a w końcu Ludwika XVIII.
Będąc jakobinem, Fouché głosował za ścięciem głowy królowi Ludwikowi XVI. Gorliwie zwalczał wrogów rewolucji, słynąc z wyjątkowej bezwzględności i cynizmu. Szybko skonfliktował się z Robespierre’em, dlatego przeszedł na stronę termidorian. Po 1795 r. miał cztery chude lata, by później wypłynąć jako minister policji. Wtedy po równo zwalczał i jakobinów, i rojalistów. Niemal jak Tusk zwalczający PiS, ale i Koalicję Polską (PSL) oraz Polskę 2050, gdy ich liderzy nie uwierzyli w cudowne działanie jednej listy.
Fouché, podobnie jak wiele lat później Tusk, odsądzał rywali i potencjalnych sojuszników od czci i wiary. W ramach walki z opozycją Fouché zamknął jej gazety, zaś Tusk nasłał na „wrażą” redakcję funkcjonariuszy ABW. Gdy w okresie dyrektoriatu rewolucja dogorywała (odpowiednikiem jest Donald Tusk w 2014 r.), Fouché dogadał się z Bonapartem (jak Tusk z Merkel w sprawie swej kariery w Brukseli). Wdzięczny Napoleon nie wyrzucił go ze stanowiska ministra policji (Tusk dostał od Merkel wymarzoną posadę). Fouché odwdzięczył się bezwzględną walką z jakobinami (Tusk równie bezwzględnie zwalczał PiS i szkodził Polsce rządzonej przez PiS).
Gdy w 1809 r. losy cesarstwa się chwiały, Fouché uzgodnił z Anglikami awaryjne scenariusze (Donald Tusk zaczął od stanowiska szefa EPL, by potem uzgodnić, że wróci do Brukseli – w roli premiera RP). Po upadku Napoleona Fouché się ukrywał, by ponownie wypłynąć w czasie 100 dni Bonapartego – znowu w roli ministra policji. Szybko jednak Napoleona zdradził, porozumiewając się z księciem Wellingtonem. A potem został szefem rządu tymczasowego i znowu ministrem policji – tylko tym razem u Ludwika XVIII. Skończył jako banita, wygnany z Francji za królobójstwo. Jak będzie z Tuskiem – zobaczymy.
Fouché zwykle z dużym wyprzedzeniem dogadywał się z tymi, do których miał się przyłączyć, długo prowadząc podwójną grę. Tusk podwójne gry prowadził nawet z wrogami Polski, na przykład z Władimirem Putinem. Brutalność i bezwzględność ujawnione przez niego przed i po katastrofie smoleńskiej na to właśnie wskazywały, bo miały odwrócić uwagę od tej podwójnej gry. Bezwzględność objawiła się zresztą także po powrocie Tuska do polskiej polityki w lipcu 2021 r.
Tuska i Fouchégo łączy akceptacja tego, co jest, czyli oportunizm. Byleby w konkretnej rzeczywistości dobrze się umościć. Fouché był w tym mistrzem, ale Tusk też się bardzo starał. Przecież to on uznał III RP w pookrągłostołowym kształcie za państwo wystarczająco zmienione, żeby traktować je jako nową jakość. W czerwcu 2008 r. prezydent Lech Kaczyński mówił: „Upadł komunizm właściwie we wszystkich krajach Układu Warszawskiego, chwiał się w samym Związku Radzieckim, i wtedy był czas na to, żeby gwałtownie przyspieszyć działania. Nie zrobiono tego”. W kolejne rocznice wyborów 4 czerwca 1989 r. Donald Tusk przyznawał, że z narodzinami III RP wszystko było w najlepszym porządku.
W wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” w lutym 2009 r. Lech Kaczyński stwierdził: „Należę do tych, którzy uważają, że w Polsce po 1989 r. trzeba było na nowo tworzyć państwo, a to, że tego nie uczyniono, powoduje brzemienne skutki do dziś”. Na konferencji „Jak zagospodarowaliśmy naszą wolność?” (28 sierpnia 2009 r.) prezydent Kaczyński mówił: „Ludzie, którzy wygrywali walkę o własność w latach 90., to byli na ogół ludzie poprzedniego systemu. A przecież aktywny udział w poprzednim systemie nie powinien być premią w systemie, który temu poprzedniemu jest całkowicie przeciwny”. Dla Tuska nie było takiego problemu, podobnie jak dla Fouchégo.
Jarosław Kaczyński już w latach 90. forsował ideę „nowego państwa” (termin wymyślił Adam Lipiński), żeby radykalnie odciąć się od PRL, która w III RP miała bardzo dużo bardzo obszernych enklaw. Odcięcie się od PRL pozwoliłoby powstrzymać ekspansję nomenklaturowego kapitalizmu i zdominowanie gospodarki przez postkomunistów i ludzi służb. Umożliwiłoby oczyszczenie wymiaru sprawiedliwości, organów ścigania, wojska, policji i tajnych służb z ludzi mających na sumieniu przestępstwa, pracę agenturalną bądź łamanie zasad moralnych. W „nowym państwie”, którego nie chciał Donald Tusk, możliwa byłaby dekomunizacja i znacznie szersza lustracja niż ta, którą przeprowadzono.
Tuskowi najwyraźniej nie przeszkadzało, że z uniwersytetów, mediów, instytucji kultury czy sportu nie zniknęli nie tylko ludzie wysługujący się komunistom, ale przede wszystkim agenci komunistycznych służb. I to samo, w innej rzeczywistości, można przypisać Fouchému. To miało ogromne konsekwencje dla systemu wyłaniania elit w Polsce, bo – jak mówił Lech Kaczyński – „długoletni tajny współpracownik nie może uchodzić za autorytet moralny”. Na konferencji „Jak zagospodarowaliśmy naszą wolność?” prezydent Kaczyński mówił: „Wpływ struktur kryminalnych na naszą rzeczywistość w istotnym stopniu przekładał się na kształtowanie struktury społecznej. Poza ‘podatkiem korupcyjnym’ był jeszcze ‘podatek przestępczy’. One przyczyniały się do demoralizacji całych grup społecznych”.
W styczniu 2014 r. na konferencji „Przeciw biedzie, przeciw korupcji” Jarosław Kaczyński stwierdził: „Jednym z wielkich zadań, jakie jest przed nami, jest przeciwstawienie się korupcji. I w sferze aksjologicznej, i prawnej, i faktów. (…) Demokracja nie jest zagrożona przez PiS, demokracja jest zagrożona przez korupcję, rozkład państwa, to wszystko, co jest częścią systemu Donalda Tuska”. Już w grudniu 2010 r. prezes PiS mówił: „Mamy do czynienia z rządem, który walkę z korupcją – skuteczną za naszych czasów, walkę, która bardzo zmniejszyła poczucie pewności siebie tych, którzy dopuszczają się aktów korupcji. Zmniejszyła, można powiedzieć, bezczelność tych, którzy korumpują i tych, którzy pozwalają być korumpowani. Tę walkę zatrzymano i podjęto szereg działań osłonowych”. Korupcja w warszawskim ratuszu w sprawie zagospodarowania śmieci dowodzi, że wszystko jest jak dawniej.
Donald Tusk zawsze twierdził, że kapitał i własność nie mają narodowości. Lech i Jarosław Kaczyńscy zawsze uważali, że kapitał i własność mają narodowość. „Polacy nie zbudują własnego modelu kapitalizmu bez własnego kapitału. Kapitał nie ma bowiem narodowości tylko w teorii ekonomicznej. W praktyce biznesowej i politycznej pochodzenie kapitału zawsze jest istotne, ponieważ obok zysku, jest on ważnym narzędziem wpływu i kontroli” – mówił Jarosław Kaczyński w maju 2013 r.
Dramatyczne wydarzenia na Ukrainie dowodzą, że jako premier Donald Tusk popełnił kardynalny błąd, gdy – jak to ujął prezes PiS – „zrezygnował z polityki jagiellońskiej i przywódczej polityki wśród części krajów postsowieckich na rzecz starań o poprawienie stosunków z Rosją”. A „Rosjanie wykorzystują tę sytuację do obniżenia rangi Polski. To są stosunki radykalnie nierównoprawne, a więc degradujące Polskę”. Efekt był taki, że Rosja napadła na Ukrainę, a dla Polski powstało realne zagrożenie.
Fouché był wyjątkowym spryciarzem i lawirantem, a uchodziło mu wiele, bo wiedza o jego wyczynach docierała do niewielu i z opóźnieniem. W dobie natychmiastowego rozchodzenia się informacji Tusk nie jest w stanie być Fouché, choć bardzo się stara. Ale czy akurat takich polityków Polska potrzebuje? Nie potrzebuje ich też Francja, choć prezydent Emmanuel Macron stara się często być jak Józef Fouché. O tym ostatnim nie da się jednak w żadnym razie powiedzieć, by był uosobieniem cnót. Czasy bywają podłe, ale nawet w takich czasach nie powinno się nagradzać polityków chcących być jak Fouché.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS