13 maja przypada 130. rocznica urodzin Zofii Stryjeńskiej, malarki i graficzki.
Stryjeńska była też ilustratorką i scenografką, reprezentantką stylu art deco.
Prace Zofii Stryjeńskiej znajdują się między innymi w kolekcjach Muzeum Narodowego w Krakowie oraz Muzeum Okręgowego w Tarnowie. Tarnowska część kolekcji jest darem ks. Alojzego Nosala, który na początku lat 90. ofiarował miastu ponad trzydzieści jej prac.
Obok Tamary Łempickiej to najbardziej znana polska artystka plastyk w dwudziestoleciu międzywojennym. Aby studiować malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Monachiu, musiała podać się za mężczyznę. Prace Zofii Stryjeńskiej znajdują się w zbiorach między innymi Muzeum Narodowego w Krakowie i Muzeum Okręgowego w Tarnowie.
1 października 1911 podając się za mężczyznę, Tadeusza Grzymałę Lubańskiego, rozpoczęła studia malarskie w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (wówczas do tamtejszej akademii nie przyjmowano kobiet). Po roku, rozpoznana przez kolegów, opuściła Monachium i wróciła do Krakowa, gdzie podjęła intensywną twórczość malarską i literacką.
W latach 1921–1927 mieszkała w Zakopanem, gdzie jej mąż w 1922 r. objął stanowisko dyrektora Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego. Okres ten, początkowo szczęśliwy i bogaty twórczo, z biegiem lat przyniósł coraz to poważniejsze nieporozumienia z Karolem, a wreszcie otwarty konflikt, zakończony rozwodem w 1927.
Skłócona z sanacją, doprowadzona do rozpaczy problemami finansowymi, sprzedała kilka obrazów lichwiarzom. Dopiero w 1938 otrzymała kilka zamówień z polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, m.in. na kilim dla cesarza Japonii Hirohito. Wzięła udział w dekoracji wnętrz polskich statków pasażerskich: MS Batory i MS Piłsudski. Wykonała również dekorację sali w cukierni E. Wedla w Warszawie. Znowu też zaczęto kupować jej obrazy o tematyce słowiańskiej i historycznej.
Okupację artystka spędziła w Krakowie. Gdy na początku 1945 do miasta wkroczyli Rosjanie, Stryjeńska podjęła decyzję o wyjeździe z Polski. Po długich perypetiach dotarła do Szwajcarii, gdzie była już jej córka, a później trafili też obaj synowie. Usiłowała wyjechać do USA: ubiegała się o pomoc Fundacji Kościuszkowskiej, jednak Rada Nadzorcza Fundacji odmówiła jej prośbom.
Żyła w Genewie nadzwyczaj skromnie, z reguły odmawiając przyjęcia pomocy nawet swoim synom. Uczuciowo związana z Polską i polską kulturą, nie potrafiła się odnaleźć w obcym kraju. Zmarła w Genewie i pochowana została na cmentarzu w Chêne-Bourg.
KW
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS