Decyzja radnych w sprawie projektu Nowe Miasto wydaje się być symbolem braku kontroli władzy publicznej nad planowaniem przestrzennym w Krakowie po 1989 r. – pisze Paweł du Vall.
W Krakowie wciąż żywa jest pamięć o projektach urbanistycznych z okresu „panowania” prezydenta Józefa Dietla i jego następców – nie bez przyczyny ulica dzieląca Kazimierz i Stradom, w istocie śródmiejski bulwar, nosi imię słynnego krakowianina. Ukoronowaniem tych wizji był bez wątpienia plan „Wielkiego Krakowa” z czasów prezydentury Juliusza Lea.
Powojenna rewolucja
Planowanie przestrzenne, rzecz jasna, nie zakończyło się sto lat temu; przeciwnie – w okresie dwudziestolecia międzywojennego, jak i okupacji niemieckiej, debatowano o urbanistyce, kreśląc nowe ulice i kwartały zabudowy. Do połowy XX w. trzon wielkomiejskiej zabudowy Krakowa – choć powiększonego o szereg dawnych podmiejskich wsi (włącznie z np. Wolą Justowską, Wolą Duchacką czy Witkowicami) – zamykał się w obszarze dzisiejszego centrum miasta.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS