Rozpoczęło się kontynentalne Zgromadzenie synodalne w Pradze

Misja Kościoła, osobiste nawrócenie, formacja do działalności misyjnej, ekumenizm, synodalność – znalazły się wśród tematów podejmowanych w pracy w grupach językowych. Pierwszy dzień obrad Europejskiego Kontynentalnego Zgromadzenia Synodalnego, które odbywa się w dniach 5-12 lutego w Pradze, podsumował przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Stanisław Gądecki.

Struktura Zgromadzenia synodalnego

Mauricio López Oropeza z Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów poinformował, że oprócz europejskiego odbędzie jeszcze sześć zgromadzeń kontynentalnych dla: Afryki, dla Ameryki Łacińskiej i Karaibów, dla Azji, dla Bliskiego Wschodu i Kościołów wschodnich, dla Ameryki Północnej i dla Oceanii. Wypracowane na nich dokumenty końcowe posłużą do napisania w czerwcu br. „Instrumentum laboris” (dokumentu roboczego) zgromadzenia Synodu Biskupów.

López Oropeza zaznaczył, że rozeznawanie dokonywane na etapie kontynentalnym ma ogniskować się wokół trzech problemów-pytań zawartych w dokumencie przygotowanym na etap kontynentalny, podsumowującym fazę konsultacji ludu Bożego: intuicji, które najbardziej wybrzmiały; istotnych napięć i różnic; oraz na wynikających stąd priorytetach, powracających tematach i wezwaniach do działania.

Pasjonujący moment historyczny

Przeżywamy pasjonujący moment historyczny w Kościele

— powiedział o Zgromadzeniu synodalnym w Pradze kard. Juan José Omella.

W krótkich, trzypunktowych odpowiedziach zwracano uwagę, że synodalność oznacza iść razem w Kościele katolickim, a następnie wraz z innymi chrześcijanami i ludźmi dobrej woli. Jednak aby poszerzyć przestrzeń kościelnego namiotu, trzeba wcześniej poszerzyć swe serce. Wymaga to nawrócenia – najpierw poszczególnych osób, a dopiero potem wspólnot kościelnych. Dlatego na drodze synodalnej niezbędne jest życie sakramentalne, czytanie Pisma Świętego i modlitwa.

Wskazywano, że Kościół winien działać razem z innymi, a nie tylko dla innych. Ma on towarzyszyć ludziom bez względu na to, kim są i jaka jest ich relacja z Chrystusem. Kościół jest bowiem rodziną Bożą, w której panuje bezwarunkowa akceptacja – pomimo problemów, których nie można bagatelizować, gdyż domagają się oczyszczenia. Odnosząc się do spraw wewnątrzkościelnych, jedna z grup stwierdziła, że każda rodzina ma problemy, i tak jak w rodzinie nie należy szukać jedynie negatywów, ale także być ze sobą razem i wspólnie świętować.

Łączy nas jedno przesłanie: chcemy z radością iść za Chrystusem, by ewangelizować Europę

— dodał kard. Omella.

Głos polskiego Episkopatu

Na temat struktury, działalności i przebiegu obrad wypowiedział się uczestniczący z Zgromadzeniu synodalnym arcybiskup Stanisław Gądecki, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski.

Delegaci prezentowali sytuację, jaka panuje w ich kraju, zarówno sytuację dotyczącej życia świeckiego jak i religijnego

— wyjaśnił abp Gądecki.

Po południu miały miejsce prace w grupach językowych.

Każdy starał się zwrócić uwagę na te problemy, które w jego odczuciu stanowią główne zagadnienia tematyczne. Wśród nich znalazły się m.in. misja Kościoła, osobiste nawrócenie, formacja do działalności misyjnej, ekumenizm, synodalność

— zaznaczył przewodniczący Episkopatu.

Abp Gądecki dodał, że wśród tematów podejmowanych podczas pracy w grupach były również zagadnienia dotyczące Kościołów mniejszościowych, znaków czasu, historii dążenia do wiary, formacji do synodalności, chrztu, charyzmatów, powołania do świętości, różnorodności i wyzwań, jakie ona ze sobą niesie, a także stosunku hierarchii do synodalności, czy sakramentów do życia.

Podsumowanie tematów będzie zawarte w syntezie kontynentalnej

— podkreślił przewodniczący

Prof. Bańka przestrzega

Jednym z delegatów polskiego Kościoła, uczestniczących w obradach, jest prof. Aleksander Bańka z Rady Komisji Episkopatu Polski ds. Apostolstwa Świeckich. Odniósł się on do odbioru procesu synodalnego przez niektórych wiernych w Polsce. Napisał on, że w niektórych środowiskach w Polsce panuje wręcz przerażenie, a nawet tłumiona niechęć do synodu, który ich zdaniem prowadzony jest w zbyt szybkim tempie, co „wzmaga poczucie chaosu, bałaganu i wrażenie, że nikt nad tym nie panuje”. Zaś otwarcie na dialog ekumeniczny i międzyreligijny spotyka się z lękiem przed rozmywaniem katolickiej tożsamości. Szczególnie intensywnie wyrażają takie wątpliwości osoby, które nie przyswoiły sobie jeszcze nauczania Soboru Watykańskiego II lub „świadomie ją kontestują”. Wyraźny niepokój budzą też kwestie stosunku do osób LGBT+, komunii dla osób żyjących w związkach niesakramentalnych oraz roli kobiet w strukturach kościelnych, zwłaszcza sprawa święceń kobiet.

Dokument dla etapu kontynentalnego pokazuje wyraźnie, że między Kościołami lokalnymi nie ma w tych kwestiach zgody, że istnieje duża rozbieżność stanowisk. Główne obawy wiążą się z przekonaniem, że rozważanie rozwiązań pastoralnych, związanych z tymi kwestiami, może być wstępem do zmian doktrynalnych, co budzi wyraźny lęk. Jednocześnie wśród tych, którzy formułują tego rodzaju obawy, widać wyraźną nieporadność w odróżnieniu kwestii doktrynalnych i pastoralnych. Z doktryną utożsamiana jest czasami po prostu dotychczasowa praktyka pastoralna

— stwierdził prof. Bańka.

Delegat KEP zwrócił uwagę na kwestię sprawowania władzy w Kościele i współuczestnictwa w niej świeckich oraz związaną z tym potrzebą pogłębionej formacji i kompetencji interpersonalnych u prezbiterów, a także formacji eklezjologicznej świeckich. Konieczna jest także pogłębiona refleksja nad posługami świeckich w Kościele.

Na zakończenie prof. Bańka wskazał, że celem dyskusji podczas październikowego zgromadzenia Synodu Biskupów „nie powinno być uleganie pokusie budowania jakiegoś innego Kościoła, ale poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, jak w ramach jednego Kościoła Chrystusowego, z jego hierarchiczną strukturą, realizować duchowość synodalności”.

Zgłoś naruszenie/Błąd