Święta wojna po raz 80. Losy Zagłębia i Ruchu przeplatają się od przedwojnia. Zaczęło się od “Owensa” i prasowej burzy

Historia obu klubów przeplata się od lat, ale to Ślązacy odcisnęli zdecydowanie mocniejsze piętno na losach Zagłębia niż odwrotnie.

Najpiękniejszą kartę z pewnością zapisał Teodor Wieczorek. – Dwa tytuły wicemistrza Polski, dwa brązowe medale. Dwa Puchary Polski, a do tego jeszcze Puchar Interligi Amerykańskiej. To najbardziej utytułowany trener w historii Zagłębia – podkreślał zmarły w minionym roku Krzysztof Smulski, w latach 70. sekretarz klubu.

Wieczorek powoli pracował na zaufanie kibiców Zagłębia, którzy na początku przyjmowali go z rezerwą czy wręcz nieufnie. – Przejmowałem klub krótko po Ewaldzie Cebuli [też piłkarzu z Cichej]. Ewald wytrzymał w Zagłębiu bodaj sześć tygodni. Działacze przynieśli mu wymówienie na boisko. Nie należę do bojaźliwych ludzi, ale okrzyki: „Ciebie też wywieziemy! Już mamy dla ciebie taczki!” do przyjemnych nie należały. Najgorzej było na początku – część kibiców nie nazywała mnie inaczej jak „Niemiec” – opowiadał nam zmarły w 2009 roku Wieczorek.

Zgłoś naruszenie/Błąd