Zawał a rezygnacja z życia społecznego

„Po przebytym zawale pacjenci często odczuwają lęk, niepokój, bezradność i zagubienie w nowej sytuacji. Obawiając się ponownego ataku serca, ograniczają swoją aktywność fizyczną, zawodową i społeczną. Zawał serca często wywołuje uczucie smutku, beznadziejności, braku energii oraz utraty zainteresowania życiem, a bywa – i to nie rzadko – że chorzy popadają w depresję” – podkreśla cytowany w informacji prasowej przesłanej PAP prof. Ryszard Piotrowicz z Narodowego Instytutu Kardiologii. W jego opinii wszystko to nie tylko pogarsza komfort życia, ale też wpływa na rokowania pacjentów.

“Pacjent już w ostrym okresie choroby na sali intensywnej terapii czy oddziale kardiologicznym – w ramach pierwszego etapu kompleksowej rehabilitacji kardiologicznej – powinien uzyskać wsparcie psychologiczne” – podkreśla prof. Piotrowicz. Według niego po wypisie ze szpitala (najpóźniej po 2-4 tygodniach), w ramach drugiego etapu wczesnej kompleksowej rehabilitacji kardiologicznej, chory powinien spotkać się z psychologiem, który oceni jego kondycję psychiczną i zaleci stosowne postępowanie, np. na temat tego, jak radzić sobie ze stresem. Pomocne w tym mogą być zarówno psychoterapia, jak i grupy wsparcia. Poprawie stanu psychicznego sprzyjają także indywidualnie dopasowane formy treningu fizycznego, tłumaczy kardiolog.

„Po zakończeniu wczesnej rehabilitacji wyedukowany pacjent powinien realizować prozdrowotny tryb życia: redukować czynniki ryzyka chorobowego, wdrożyć aktywny fizycznie tryb życia, zmodyfikować swoje odżywianie, a także w wielu przypadkach swój system wartości w życiu” – dodaje specjalista.

„W tym przedmiocie wiele zależy od stanu klinicznego pacjenta – ciężkości przebytego zawału, ale na pewno nie jest wskazana całkowita izolacja chorego od relacji społecznych” – ocenia kardiolog. W jego opinii rekonwalescencja psycho-społeczna wspiera chorego po zawale w odzyskiwaniu sił do walki o własne zdrowie i w powrocie do funkcjonowania w rodzinie, na polu zawodowym, w społeczeństwie.

„Choć opieka bliskich (rodziny i przyjaciół) spełnia tutaj kluczową rolę, to niezwykle ważne są relacje ze współpracownikami, przełożonymi, znajomymi. Zwykła rozmowa, bycie razem oraz bliskość w codziennych czynnościach są bardzo ważne. W związku z tym warto zachęcać pacjentów do kontaktów społecznych” – tłumaczy prof. Piotrowicz.